Historia Tatrzańskiego pasterstwa wiąże się nieodłącznie ze wschodnimi Karpatami. To właśnie stamtąd na przełomie XIV i XV wieku przywędrowały z Siedmiogrodu, aż na Podhale które przyniosły ze sobą plemiona Włochów. Ich folklor zdominował tutejszą kulturę osadników, którzy chcąc nie chcąc przejęli od przybyszów także gospodarkę pasterską. Dziś „owiecki” stanowią chlubę każdego górala. Dawniej oscypki, czyli twarde owcze sery produkowane głównie na Podhalu wraz z żyntycą były używane do rozliczeń pomiędzy gazdą i bacą oraz bacą i juhasem. Dziś oscypek jest przysmakiem, który zagościł na europejskich stołach.

Cechy oscypka:

• Kształt i wygląd: kształt osełki – wrzecionowaty, środkowa część walcowata, o średnicy od 6 do 10 cm, zdobiona wypukłymi i wklęsłymi wzorami, 2 części stożkowe gładkie, mogą być na końcach zdobione (cechowane)
• Skórka:  gładka, elastyczna. Dopuszcza się lekką chropowatość – nieznaczne nierówności i pęknięcia nie sięgające miąższu, nieznaczną dwubarwność skórki lub jej niepełne dobarwienie,
• Oczkowanie: oczka drobne, nieliczne, międzyziarnowe,
• Smak i zapach: smak i zapach wędzenia, pikantny, dopuszcza się lekko słony,
• Konsystencja:  miąższ elastyczny, dopuszcza się lekko miękki, lekko twardy, lekko słony,
• Barwa: lekko kremowa, przy skórce nieco ciemniejsza – dopuszcza się białą oraz znaczne ściemnienie przy skórce.  

Zdjęcia: Adam Brzoza